BETFAIR

Watkins lachte om nieuwe uitdagingen. Hij speelde voetbal, het worstelen deed, liep, speelde theater…In 1999 is hij afgestudeerd aan de Amerikaanse militaire academie en werd toegewezen aan de eenheid van ingenieurs.

En toen de kans kwam om naar Afghanistan vrijwillig aangeboden. En hij hield niet tegen. “Steve vaak kwam naar me toe en vroeg: ‘Wat doe je morgen?'”, Herinnert Reid Finn, de voormalige pelotonscommandant. “Ik zeg: ‘We hebben patrouille in combinatie met de Afghaanse politie.’ En hij: Super, kan ik erbij komen ‘Ze was op zoek naar iets spannend?”.

Hij hield van de adrenaline. In de oorlog was hij constant op zoek naar nieuwe uitdagingen. Maxim, die hij nog niet heeft bereikt. “Ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik wilde altijd meer “, herinnert hij zich.

Na een jaar in Afghanistan op weg naar de civiel-ingenieurs naar Irak.Hij reisde veel van het land. Hij vond zijn nieuwe site gevaarlijker dan Afghanistan. “Ik dacht dat het slechts een kwestie van tijd was voordat we allemaal zouden sterven.” “Na verloop van tijd bleek dat het te veel was om hem de schuld te geven. Hij kwam thuis. Hij probeerde andere ideeën te vinden. Hij runde de Boston Marathon in 2010. Hij besefte hoe ingewikkeld de terugkeer van de oorlog naar het normale leven was. Hij verzette zich niet en keerde terug naar Afghanistan.

Hoewel hij wist dat hij de gevolgen al begon te voelen.

In 2013 kon zijn lichaam niet langer volhouden. Hij leed traumatische hersenschade. De details van hun verwondingen zijn stil, de littekens van de ziel werpen geen schaduw. “Ik heb nog steeds een aantal vreselijke scènes in mijn hoofd.Zoals moet nu worden “herinnert

Traditionele therapieën grenzen

< p> Het regelt paranoia. De kamer zit met zijn rug tegen de muur om een ​​goed uitzicht te krijgen. Hij kijkt meteen waar de uitgangen zijn. Kijken naar andere mensen.

Soms kun je niet helpen, maar huilen.

De traditionele behandeling hielp hem niet. En dus besloot hij terug te keren naar waar hij van houdt. Adrenaline. Op maandag ging hij naar de Iditarod, de beroemde sledehond race in Alaska.In minder dan twee weken wil hij 1.800 kilometer verslaan in een race die slechts 731 mensen heeft voltooid sinds zijn première in 1973.

Geen wonder: extra lengte, stijve winter en minimale slaap creëren geen ideale omstandigheden voor deelnemers. p>

Voor de 38-jarige Watkins is er een kans om de demonen te ontsnappen die hem sinds zijn terugkeer uit de oorlog vergezelden. “Ik wist dat ik moest riskeren om mezelf weer normaal en gelukkig te laten voelen”, citeerde de Washington Post hem. “Ik heb me gerealiseerd dat traditionele behandelingen hun grenzen hebben.” Maar de ijsrace beëindigt zijn extreme inspanningen niet. Een week na het voltooien van Iditarod, is hij van plan om naar Nepal Kathmandu te vliegen. Daar begint een expeditie die 20 zou moeten eindigen.Mag een piek maken op Mount Everest, de hoogste berg ter wereld. Watkins heeft het afgelopen jaar eerlijk geoefend, maar hij heeft geen uitgebreide ervaring met klimmen. “Zelfs in het leger gaan soms naar evenementen waar je niet denkt dat ze zullen slagen. Maar bij hen springen en doe het beste wat je kunt. “

Watkins verlangen om te kunnen worden over de Iditarod snelste, noch wil meten met de beste klimmers van de wereld.

Eager alleen genezen je ziel.